Με θυμάμαι από πολύ μικρή, σχεδόν παιδί, να περιπλανιέμαι στους δρόμους της Αθήνας, να χαζεύω βιτρίνες, να μπαίνω στα υφασματάδικα και με τα χαρτζιλίκια που μάζευα να αγοράζω υφάσματα, κουμπιά, δαντέλες, περιοδικά μόδας και πατρόν. Γύριζα σπίτι και ξενυχτούσα πάνω στην καινούρια ηλεκτρική μηχανή της μητέρας μου, με το γυαλιστερό ξύλινο έπιπλο για να φτιάξω ρούχα, για’ μένα και να τα φοράω την επόμενη μέρα στο σχολείο.

Η μητέρα μου με μάλωνε και μου έλεγε «Η αδελφή σου θα γίνει μοδίστρα, εσύ θα σπουδάσεις αφού παίρνεις από γράμματα». Θυμάμαι με το που τελείωσα τη δευτέρα γυμνασίου, το ίδιο καλοκαίρι, έπιασα δουλειά σε ραφτάδικο, στην Ευρυπίδου, κρυφά από τους γονείς μου και ήρθα σε επαφή με σχεδιαστές μόδας, πατρονίστ, πρεμιέρες, μοντέλα και μοδίστρες και ενθουσιάστηκα!! Στο γυρισμό για το λεωφορείο πήγαινα κάθε φορά από διαφορετικούς δρόμους και χωνόμουν σε όποια βιοτεχνία και ατελιέ έβρισκα μπροστά μου. Όταν κατάλαβαν οι γονείς μου πού εξαφανιζόμουν όλη μέρα, έφαγα ξύλο. Εγώ εκεί! Ανάμεσα στα βιβλία μου είχα πάντα περιοδικά μόδας και μέσα στην κασετίνα μου κουμπιά, βελόνες και παγιέτες!!

Δευτέρα λυκείου παράτησα τις σπουδές μου για προσωπικούς λόγους και έφτιαξα το δικό μου, μικρό εργαστήρι με επαγγελματικές μηχανές σε ένα υπόγειο σπίτι. Εκεί μέσα ήταν όλος μου ο κόσμος! Ταυτόχρονα τα πρωινά πήγαινα για δουλειά.

Το όνειρό μου ήταν να δημιουργήσω μια μέρα το καλύτερο ατελιέ της Αθήνας! Έφτιαχνα  σχέδια, πατρόν, δείγματα.. έκανα και πώληση! Όμως, η κατάσταση της προσωπικής μου ζωής δεν μου επέτρεπε να το πραγματοποιήσω. Δημιουργούσα πάντοτε για άλλους. Συλλογές ρούχων για μεγάλες, γνωστές εταιρείες, σχεδιαστές, πλούσιες κυρίες. Ξεπουλούσα την δημιουργικότητά μου, τη φαντασία μου, την εργατικότητά μου για λίγα χρήματα. Το χειροκρότημα πάντα πήγαινε αλλού.

Για δικούς μου λόγους δεν ήθελα να βγω μπροστά. Κρυβόμουν! Όμως, ακόμη κι έτσι, βγήκα κερδισμένη από αυτό. Κέρδισα γνώση, εμπειρία. Κάποια στιγμή απαλλάχτηκα από τα βαρίδια της ζωής μου! Ήμουν ελεύθερη! Ελεύθερη να πετάξω ψηλά, να φτάσω κοντά στο όνειρό μου και να το ζήσω!

Το ταξίδι δεν κράτησε πολύ, γιατί ήρθαν και άλλα βάρη και με πήγαν ακόμη πιο κάτω. Η κρίση! Απογοητεύτηκα. Για χρόνια έκανε άλλες δουλειές, διάφορες. Αποφάσισα να πουλήσω τις μηχανές μου, γιατί απλά μου έπιαναν χώρο! Είχα χρόνια να τις χρησιμοποιήσω.

Τότε, ο γιος μου ο Τάσος μου φώναξε «Όχι μαμά. Πάλεψέ το! Δεν σε αφήνω να τις πουλήσεις!». Ήταν τότε που και αυτός έκανε τα πρώτα του βήματα ως χορογράφος! Μου έφερνε δουλειές από θέατρα, χορευτές, τραγουδιστές, σχολές χορού. Άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου! Μαζί με τον γιο μου κάναμε κοστούμια…. τσακωνόμαστε- τα βρίσκαμε. Ο Τάσος ήταν ο καθοδηγητής μου!

Αυτό το παιδί που μεγάλωσε μέσα στα υφάσματα και έπαιζε κρυφτό κάτω από τα μακριά φορέματα των πελατισσών μου όταν έρχονταν για πρόβα τώρα με στήριζε! Οι φίλοι του και οι μαθητές του με φώναζαν «μαμάκα», «μαμάκα». Κι έτσι το «ΜΜΚ».

Μεγάλωσα, αλλά μαζί μου μεγάλωσε η εμπειρία και ο στόχος! Να γνωρίζετε.. δεν μπαίνω σε καλούπια! Δεν μου αρέσουν τα όρια! Δεν συμβιβάζομαι! Δεν θέλω ταυτότητες!

Μέσα από τη δουλειά μου θέλω να δείξω αυτά που θα ήθελα να έχω ζήσει!!